Lopend stilstaan..........................

Hoe komt iemand ertoe om een Camino te gaan lopen ?. Ik denk dat voor een ieder de beweegredenen weer anders kunnen zijn. Ieder heeft zijn eigen motivatie, maar het doel is voor allen hetzelfde: Santiago. Nu ik over minder dan 7 weken op weer pad ga en dit voor het derde jaar op een rij, moet ik eerlijk toegeven dat ik het voor mezelf nog steeds niet weet. Vaak hoor je; de weg is het doel, nou voor mij niet voor mij is en blijft Santiago het doel. Als de weg het doel was voor mij dan behoefde ik niet naar Santiago te lopen dan was elke andere route ook goed. Neen, ik richt me in al mijn voorbereidingen op Santiago. Zijn soms religieuze, spirituele of sportieve gronden de beweegredenen. Als je elk punt afzonderlijk neemt moet ik volmondig zeggen neen. Is het een mix van deze drie, dan kom ik gevoelsmatig een beetje in de buurt. Ik geloof dat ik er voor wat mij betreft nooit helemaal uit ga komen en dat is misschien maar beter zo. Wat ik wel weet is dat het voor mij een soort verslaving is geworden, een soort drang die me niet meer loslaat. Wat een grote rol speelt is de sfeer op de Camino, de vriendschappen, hoe oppervlakkig ook, de saamhorigheid, die enorm is, de ontmoetingen, hoe vluchtig ook. Met andere woorden de Camino is uniek en onvervangbaar voor wie ervoor openstaat. Ieder loopt zijn Camino op zijn manier en met zijn motieven. Wat ook voor mij niet onbelangrijk is om te ervaren, telkens opnieuw, met hoe weinig luxe een mens onderweg kan zijn. De hele tocht draag je je hele bezit op je rug. Ook speelt mee dat de Camino zich niet laat plannen, je weet bij vertrek in de ochtend niet waar je die dag zult eindigen, waar je zult slapen, waar je zult eten. Ook heb je geen idee van wat je onderweg zult tegenkomen, wie je wel of niet zult ontmoeten. Natuurlijk maak ik een planning, natuurlijk probeer ik me daar aan te houden, maar de Camino bepaalt of dat lukt en niet ik. De Camino geeft geen zekerheden, de pelgrim loopt, de Camino bepaalt. Vaak hoor ik de uitdrukking; - jezelf tegenkomen-.Ik ben zowel op de verschillende Camino's als op mijn lange trainingstochten nooit mijzelf tegengekomen. Niet fysiek en niet mentaal. Door de vele en lange trainingstochten in alle weersomstandigheden en soms in volstrekte eenzaamheid ben ik schijnbaar fysiek en mentaal goed gehard. Nooit een moeilijk moment op de Camino ?. Natuurlijk wel, alleen al het gemis van het thuisfront en het ontbreken van de mogelijkheid om je gevoelens en ervaringen direct met hen te delen. De contacten via smartphone en internet zijn maar surrogaat. Eerlijk gezegd ben ik ermee gestopt om te proberen er achter te komen waarom ik een Camino loop en ik heb er vrede mee. Lopend stilstaan is de titel van dit verslag en dat drukt misschien wel het beste uit hoe ik het lopen van een Camino ervaar. Lopen en stilstaan, stilstaan bij het moment en de ervaring. Stilstaan bij de unieke ervaring die je iedere keer opnieuw ondergaat. Stilstaan bij het feit dat de beweegredenen voor mij misschien wel zo complex zijn dat ze niet onder een of meerdere noemers zijn te vangen.
Hasta luego,
Frans

Zaterdag 19 april 2014 om 05.00 uur start van mijn ultieme test, de Kennedymars Sittard 80 km. Ik ben er klaar voor.